Wiele osób zdziwiło się na pewno na widok dziwnej latającej platformy w trailerze Metal Gear Solid 3. Ktoś pisał też mniej więcej „skąd takie gadżety w latach sześćdziesiątych?”. Przed Wami informacje o maszynie latającej Zimmermana / Hillera. Warto poczytać trochę na temat tego ciekawego urządzenia.

„The Hiller Aviation Museum” przechowuje jedną z najciekawszych maszyn latających. Charles Zimmerman do 1938 roku, był inżynierem N.A.C.A (National Advisory Committee for Aeronautics – Narodowy Komitet Doradztwa dla Aeronautyki). W późnych latach czterdziestych i wczesnych pięćdziesiątych, prowadził badania nad tym rodzajem „podróżowania”. Po opuszczeniu firmy zaczął pracować dla Chance-Vough, gdzie trafił do wydziału STOL (Short Takeoff and Landing: szybkie wzniesienia i lądowania), co zaowocowało V-173 „Flying Flapjack”. Po tym, jak Marynarka zawiesiła prace nad ulepszoną wersję XF5U-1, Zimmerman zaczął samemu tworzyć małą platformę, którą każdy mógł łatwo latać.
Latająca platforma (Flying Platform) jest prototypem, zaprojektowanym na podstawie swojego wcześniejszego projektu „Latających butów” (Flaying Shoes). Stanley Hiller, prezes firmy Hiller Helicopters widząc okazję dla swojej firmy, wykupił prawa do tej małej konstrukcji, na początku wznoszącej się około jedną stopę nad ziemię. Charles Zimmerman udowodnił, że rotory (wirniki) umieszczone na górze pojazdu właściwie są niestabilne. Jego teoria „mówiła”, że balansowanie osoby kierującej wystarczy do kontrolowania małej latającej maszyny. Charles nazwał to kinetyczną kontrolą i porównywał to do jazdy na rowerze lub balansowania na desce surfingowej. Uzupełniając teorie Zimmerman’a, Hiller Advanced Research Division (A.R.D) stworzyli z włókna szklanego okrągły, pięciostopowy płat, z dwoma przemiennie kręcącymi się śmigłami, napędzanymi przez dwa czterocylindrowe silniki Nelson H-59. Maszyna „zawdzięczała” wznoszenie się w 40% powietrzu ruszającemu się wokół krawędzi (kanału) głównego wirnika, a pozostałe 60% „należało” do parcia śmigieł.
Firma Hiller Helicopters 17 września 1953 roku podpisała kontrakt z Office of Naval Research’s Naval Sciences Division (ONR) by połączyć projekt rotora/śmigła Alexandra Satin’a z teoriami kinetycznymi Charles’a Zimmerman’a. Produkcja projektu rozpoczęła się w styczniu 1954 roku. Dziewięć miesięcy później grupa A.R.D, pracująca w tajemnicy, dostarczyła prototypowy model 1031 Flying Platform. Jej pierwszy lot odbył się 27 stycznia 1955 roku. W kwietniu 1955 roku projekt przestał być tajemnicą i wszędzie na Świecie chciano mieć taki pojazd.
Hiller Helicopters podpisało kontrakt z Armią U.S. (U.S. Army) w 1956 roku i wyprodukowali dwa większe modele latającej platformy, oznaczonej przez Armię jako VZ-1 Pawnee. Obydwa modele (starszy i nowszy) są podobnie zaprojektowane, ale nowszy ma średnicę ośmiu stóp, siedem stóp wysokości, pusty waży 180 funtów i potrzebował trzeciego silnika Nelson. Zwiększona od trzeciego silnika waga utrudniała trochę „kinetyczne” ruchy pilota, którymi miał on kierować maszyną. Zmodyfikowana wersja Pawnee’a, z dłuższą cewką była oznaczona VZ-1E i zakończyła swoją „karierę” w „Princeton University” jako pojazd testowy stworzony w celu badań kanałowego śmigła. Do dziś z sześciu skonstruowanych platform zachowały się już tylko dwie, jedna jest w Hiller Aviation Museum, a model VZ-1 Pawnee jest w National Air & Space Museum. 20 września 1960 roku opatentowano projekt w amerykańskim biurze patentowym (US Patent 2 953 321).

Dane techniczne:
Wymiary:
Średnica rotora : 2,13 metra
Średnica platformy : 3,05 metra
Wysokość : 0,91 metra.
Osiągi:
Prędkość maksymalna: nieznana
Waga: 180 funtów pusty