Ostatnio przejrzałem pobieżnie artykuły jakie mamy na stronie, kilka z nich wciągnęło mnie na dłuższą chwile, lecz mimo tego nie zatarło to wrażenia niedosytu związanego z czwartą częścią „Metal Gear Solid”. Jakoby na to nie spojrzeć nie możemy w tej kwestii poszczycić się czymś wyjątkowym. Jedyne co już charakteryzuje się ciekawszym poziomem warsztatowym jest opis „EyeTap”, mimo to w porównaniu do tego co można znaleźć w sieci to wciąż niewiele. Tak więc pomyślałem sobie, iż postaram się tutaj przybliżyć ten temat.
„EyeTap” początkowo nie był projektowany na rynek wojskowy, a jedynie medyczny. Zresztą myśl przewodnia jego konstrukcji była w znacznej części odmienna od tego co mogliśmy obserwować na kilku trailerach jakie do tej pory zostały ujawnione. Założenia „EyeTap” były z początku nowatorskim projektem mającym za zadanie w Swej konstrukcji, zbierać oraz rozpoznawać ruchy gałek ocznych, tak by ułatwiać ludziom sparaliżowanym oraz nie tylko, codzienne czynności, komunikacje, ogólnie zwiększyć jakość ich dotychczasowego życia.
Wszystko zaczęło się w 1967, gdy świat dowiedział się o pierwszym mobilnym komputerze jaki można było zamontować na zwyczajnym ubraniu. Komputer w zamysłach twórcy: Huberta Upton miał służyć rozpoznawaniu ruchu ust i przypisywaniu do nich określonego sposobu intonacji. Tak więc gdy ktoś mówił, lub chciał powiedzieć coś głośniej, komputer informował o tym zapalając odpowiednią diodę z dobranym wcześniej kolorem. Gdy ciszej, również był w stanie to odnotować. Niestety technologia był bardzo niezdarna, a komputer gubił się w Swych obliczeniach.
Kolejny model, właściwie nie posiadał czegoś takiego jak kamera która rejestrowałaby ruch gałek ocznych, mimo iż sama kamera była już na nim zamontowana. Jedyne do czego w wartości użytkowej był zdolny, to naświetlanie na taflę szkła, lub innego materiału określonych kształtów, kolorów, cyfr i liter. Nie było to wiele, jednak jako prototyp był udany. Bardzo szybko rozpoczęły się aktywne badania, mające na celu rozwój owego pomysłu. Było to w 1981 roku, jednak właściwą uwagę projekt skierował na siebie w 1991 roku, zwracając coraz większe zainteresowanie wojska.
Obrazek 1.
W 1989 roku powstało tzw.: „Private Eye” ( kolejne rozwinięcie pomysłu ), by już 1993 roku stać się integralną częścią macierzystego systemu w „Georgia Tech's College of Computing”. Do końca nie wiadomo jak sprawował się owy „Private Eye” jednak wiemy na pewno iż różne jego modyfikacje już wtedy były powszechnie stosowane w mechanice cyfrowej. Mniej więcej w ten sposób myśliwce bojowe dorobiły się Swego „HUD” ( bezpośrednie wyświetlanie na tafli np.: szkła ).
Obrazek 2.
Później wszystko po potoczyło się już lawinowo. W 1994 roku DARPA (Defense Advanced Research Projects Agency ), zainteresowała się rozwinięciem ówczesnych dokonań, i stworzeniem przenośnego komputera polowego, mieszczącego się na plecach żołnierza, oraz mającego realne zastosowanie militarne. W dzisiejszych czasach, istnieją już produkowane na mała skalę specjalne kombinezony, łączone z pomocą radiowego systemu, zasilanego niskim napięciem, z hełmem oraz bronią. Mają one wbudowany komputer, radar, kamerę, czujniki ciepła, napięcia, oraz lornetkę, system wizji nocnej. Potrafią stwierdzić jak krytyczne jest trafienie, określić co i w jakiej kolejności należy wykonać aby zapobiec krwawieniu lub zakażeniu. Wszystkie połączone są specjalnym systemem, działającym w oparciu o WiFi lecz na o wiele wyższych szyfrowanych częstotliwościach.
Kilku żołnierzy wyposażonych w takie oprzyrządowanie jest w stanie skutecznie porozumiewać się miedzy sobą oraz planować atak, zajmując strategiczne pozycje rozmieszczone w różnych punktach wokoło Swego celu. Są w stanie nakreślić mapę działać, zilustrować ją graficznie, i podążać wedle wybranego planu. Dysponują także podglądem z kamer zamontowanych na hełmach Swych kompanów oraz z kamer umieszczonych na broni.
Obrazek 3.
Ćwiczenia polowe, oraz dotychczasowe akcje przeprowadzone w Iraku udowodniły iż system ten może być wprowadzony do aktualnego regimentu.
Obrazek 4.
W teoretyce jeden snajper wyborowy, jest w stanie wykonać zadanie zlecane całej ich grupie, a wszystko dzięki sprawnej komunikacji ze Swoimi towarzyszami uczestniczącymi bezpośrednio w „akcji”.
Jeśli chodzi o samą konstrukcję aktualnych modeli w wykonaniu, napotkano niestety na dość poważne problemy. Jednym z nich była niewystarczająca optyka by skupić wiązkę światła na źrenicy, i reaktywnie śledzić ją, bez utraty płynności w działaniu. Nie było to tak błahe jak może się wydawać, gdyż w Swej formie, soczewki, potrzebują jednak określonego kształtu, określonej ogniskowej których w planach tak małe urządzenie jak np.: „EyeTap” nie potrafiło owym zapewnić. Zrezygnowano więc z wersji optycznej, gdyż nawet do tej pory nie istnieje realne i bezstratne rozwiązanie tego problemu, a wykonanie ukierunkowało się w okręg techniki cyfrowej. Tutaj można było już, co prawda większym nakładem pracy, oraz przy większej dyfrakcji i interferencji, osiągnąć około zamierzony efekt.
Obrazek 5.
Czego możemy spodziewać się po aplikacji Near-Eye w „Metal Gear Solid” ? Cóż, myślę iż koncepcionalnie może ona pełnić funkcję radaru, który nie będzie dostępny na wyższych poziomach trudności. Jest to chyba jedyne aktualnie realnie jakościowo rozwiązanie jakie przychodzi mi do głowy.
To byłoby na tyle. Artykuł po poprawieniu i doszlifowaniu dodam na Zanzibar. Mam nadzieje że komuś nie przeszkadza fakt iż nie umieściłem tutaj specyfikacji takiego urządzenia. Z całym szacunkiem jednak wątpię by ktoś coś z tego zrozumiał. Jednakże jeżeli będzie jakikolwiek odzew, oraz jeśli jesteście zainteresowani, zawsze mogę umieścić opis działania takiego urządzenia. Rzecz jasna w ramach dostępnych planów ( a myśle że mógłbym omówić jedynie działanie owego „EyeTap” gdyż tylko jego producent udostępnia jakiekolwiek specyfikacje oraz plany
)