HALO – High Altitude – Low Opening (Duża wysokość – niskie otwarcie). To sposób dostarczania sprzętu, ludzi, oraz zapasów, z samolotu znajdującego się na dużej wysokości, poprzez zrzucenie obiektu na spadochronie.

Technika HALO polega na otwarciu spadochronu na niskim pułapie, po swobodnym locie. Pierwsze próby przeprowadzono w okolicach roku 1960. Były one kontynuacją eksperymentów dokonywanych w latach 40-ych i 50-ych, których celem było sprawdzenie czy piloci katapultujący się z samolotów lecących na dużej wysokości są w stanie przeżyć skok.

Ta duża wysokość, z której zazwyczaj oddawane są skoki HALO, zamyka się w granicy 7,5 – 10,5tys. metrów.

Historia

Jak zostało już wspomniane, początków skoków HALO należy szukać w latach 40-ych ubiegłego stulecia. Wtedy to pułkownik Jon Stapp, będący także szanowanym lekarzem, zaczął sprawdzać, sam na sobie, czy wiatr pędzący na ogromnych wysokościach jest w stanie zabić katapultującego się pilota. Badania pułkownika przyczyniły się do powstania strojów ciśnieniowych i siedzisk wyposażonych w katapulty.
16. sierpnia 1960 roku pułkownik Joe Kittinger wykonał pierwszy skok z dużej wysokości, z ponad 30tys. metrów nad poziomem ziemi.
W akcji technika ta została wykorzystana dopiero w czasie amerykańskiej interwencji w Laosie, kiedy to uciekli się do niej członkowie MACV-SOG.

Zastosowanie

HALO stosowane jest do zrzutów, kiedy istnieje pewność, że ani samolot, ani ładunek nie zostaną zniszczone przez rakiety typu SAM.

Podczas dostarczania sprzętu, zostaje on wyciągnięty z samolotu przy pomocy spadochronu stabilizującego. Na pewnym etapie spadania otwarciu ulega drugi spadochron, który wyhamowuje ładunek, dzięki czemu towar ląduje z minimalną prędkością.

Osoba wykonująca skok HALO swobodnie spada przez dany okres czasu, osiągając przy tym ogromną prędkość. Spadochron otwiera dopiero na kilka chwil przed lądowaniem. Połączenie dynamicznego ruchu w dół wraz z minimalną ilością metalu i ruchu w przód, sprawia, że skoczek jest niewidzialny dla radarów.

Zagrożenia zdrowia

Jak nietrudno się domyślić, skoki te mogą być bardzo niebezpieczne. Wysokości przekraczające 6,5tys. metrów są ubogie w tlen, niezbędny do poprawnego działania organizmu. Brak tlenu doprowadzić może do hipoksji.

Zazwyczaj przed oddaniem skoku wykonująca go osoba wdycha przez 30-45 minut tlen, aby pozbyć się azotu z krwioobiegu. Podczas HALO korzysta się z butli tlenowej by móc dostarczyć do organizmu niezbędny pierwiastek.
Niebezpieczeństwo hipoksji wzrasta, kiedy skoczek na chwilę przed decydującym momentem ucieka się do papierosów, alkoholu, bądź zażywa leki (w tym środki uspokajające). Podobnie szkodliwe okazać się może zmęczenie.
Niezwykle niebezpieczny jest moment założenia butli tlenowej, wystarczy bowiem niewielka dawka normalnego powietrza, aby azot powrócił do krwiobiegu. Osoba cierpiąca na hipoksje stracić może przytomność i w efekcie nie otworzyć spadochronu.

Inne niebezpieczeństwo związane jest z niską temperaturą panującą na tych wysokościach. Skaczący może wymrozić organizm. Zazwyczaj podejmujący ten krok noszą specjalną bieliznę, oraz inne ciepłe odzienie.

Typowe wyposażenie skoczka HALO składa się z:
– wysokościomierz.
– automatyczne urządzenie uruchamiające spadochron.
– nóż.
– hełm.
– rękawice.
– specjalne obuwie.
– butla tlenowa.
– tlen na pokładzie samolotu.
– odpowiednio ciężki plecak z wyposażeniem.
– spadochron.

HALO w serii Metal Gear Solid

– Big Boss oddaje pierwszy w historii skok HALO w roku 1964.
– jednym z testów sprawnościowych dla przyszłych członków FoxHound był właśnie skok HALO.
– korzystając z tej techniki w Metal Gear Solid: Ghost Babel, Solid Snake dostaje się na teren wroga (niekanoniczne).