Jest to coroczny wyścig psich zaprzęgów, odbywający się na Alasce. W czasie tej sportowej imprezy zawodnicy wraz z zaprzęgami psów pokonują ponad 1000 mil

(około 1600 km) przez około 2 tygodnie. Wyścig zwykle odbywa się w przeraźliwych mrozach (dochodzących nawet do −75° C). Jego trasa znajduje się na odcinku łączącym miasto Anchorage na południowym wschodzie i miasto Nome (północny zachód). Część trasy wyścigu biegnie wzdłuż wybrzeża Morza Beringa. Mimo, że początek zawodów znajduje się w centrum miasta Anchorage, większość trasy przebiega przez małe wioski oraz inne, niewielkie skupiska ludzkie. Iditarod jest postrzegany jako symboliczny związek z historią stanu Alaska, mający kultywować tradycję oraz pielęgnować wspomnienia dawnych wyścigów. Najbardziej znanym wydarzeniem związanym z tymi zawodami jest dowiezienie w roku 1925 lekarstwa na błonicę (dyfteryt), które uratowało wiele mieszkańców Nome przed „czarną śmiercią”.

Wyścig ten jest najpopularniejszą imprezą sportową w stanie, a najlepsi zawodnicy i zaprzęgi są traktowani jak gwiazdy. Pierwsze zawody odbyły się w roku 1973, jednak fragmenty trasy były już używane przez pierwotne plemiona amerykańskie, setki lat przed przybyciem na Alaskę rosyjskich kupców na początku XIX wieku. Ta część trasy stała się najbardziej uczęszczaną w czasie gorączki złota (przełom XIX i XX wieku). Psie zaprzęgi pełniły w tamtych latach niezmiernie ważną rolę. Dostarczały pocztę, surowce oraz różnego rodzaju ekwipunek. Zimą, kiedy miasta górnicze pustoszały, ludzie często organizowali drobne wyścigi.

Iditarod stał się znany na skalę światową za sprawą Libby Riddles, która dokonała niezwykłego wyczynu: była pierwszą kobietą, która wygrała ten wyścig (1985r.), a następnie Susan Butcher, która wygrywała w latach 1986-88 oraz 1990. Dziennikarze oraz kibice ustawiają się na trasie, aby oglądać i dopingować zawodników. Jednak wyścig ten ma również swoją druga, mroczną stronę: w roku 1973, w czasie pierwszego wyścigu, zginęło ok. 12 psów. Wydarzenie to zostało mocno skrytykowane przez liczne organizacje broniące praw zwierząt. W dzisiejszych czasach ciągle zdarzają się wypadki śmiertelne wśród psów i niewielkie grupy aktywistów ciągle sprzeciwiają się tym zawodom.

Na samym początku Iditarod miał trochę inną formę niż dzisiaj. Wtedy była to bardziej „impreza” niż „zawody”, w czasie której zawodnicy oraz ich psy testowali swoje umiejętności. Jednak później wkroczyły wielkie pieniądze i już wtedy było jasne, że nie liczy się tylko uczestnictwo. Wiele osób z rozrzewnieniem wspomina dawne czasy, kiedy to głównym celem było samo ukończenie wyścigu.

Ciekawostki związane z wyścigiem Iditarod:
– Psy rasy Huskie używane do zaprzęgów potrafią wytrzymać temperatury do -45°C;
– Przed rozpoczęciem wyścigu wszystkie psy badane są przez weterynarzy (m.in. sprawdza się, czy na zwierzętach nie były stosowane środki dopingujące);
– Wyścig rozpoczyna się zawsze w pierwszą sobotę marca;
– Trasa składa się z dwóch dróg: północnej (wyścig odbywa się na tej drodze w lata parzyste) i południowej (wyścig odbywa się w lata nieparzyste);
– Na drodze północnej znajduje się 25 punktów kontrolnych, a na drodze południowej 26 takich punktów;
– Na linii mety zapalana jest „Wdowia Lampa”, która pali się do czasu, kiedy ostatni zawodnik przekroczy linię końcową;
– Rekord czasowy wyścigu należy do Martina Busera, który pokonał cała trasę w czasie 8 dni, 22 godzin, 46 minut i 2 sekundy;
– Wszyscy zawodnicy, którzy ukończą wyścig dostają nagrody pieniężne w wysokości co najmniej $1049;
– Zwycięzca wyścigu, oprócz pieniędzy dostaje również samochód;
– W ubiegłym roku wyścig wygrał Robert Sørlie (Norwegia) z czasem 9 dni, 18 godzin, 39 minut i 31 sekund.

W tym miejscu chciałbym serdecznie podziękować mojemu koledze Shakaalowi za pomoc w realizacji tego tekstu.