Blackbird jest potoczną nazwą niezwykle interesującej maszyny latającej. To właśnie przy jej pomocy Naked Snake dostał się, po tygodniu od fiaska Virtuous Mission, na teren Tselinoyarska. Tak też rozpoczęła się operacja Snake Eater. Cała akcja lądowania bohatera okazała się spektakularną. Major Zero poinformował Snake’a o tym, iż tym razem nie można ryzykować lotu na niższym pułapie, dlatego zdecydowano się skorzystać z najnowszego wynalazku USA. Naked Snake miał według Majora doznać zaszczytu niemniejszego niż sam Alan Shepard (pierwszy kosmonauta z USA). Jak to w serii Metal Gear Solid bywa, obecność w fabule tego wynalazku jest nieco przedwczesna, gdyż do użytku wszedł on dopiero pod koniec 1964 roku. Ale po kolei…

Firma Lockheed Skunk Works pracowała w latach 60 nad nowym samolotem zwiadowczym, mogącym zostać ewentualnie wyposażonym w uzbrojenie. Organizacja działała na zlecenie CIA. Za większość projektów dotyczących przyszłego Blackbirda odpowiadał Clerence Kelly Johnson. W maszynie zastosowano dwa silniki turboodrzutowe firmy Pratt & Whitney, model J58. Zapewniały one między innymi funkcję afterburningu, czyli, wyrażając się zwięźlej, nagłego, silnego wtrysku paliwa, zapewniającego niesamowite przyspieszenie w krótkim czasie. Zanim powstał ostateczny model, zaprojektowano wcześniej kilka prototypów, w tym A-12. Podjęto również decyzję o pozbawieniu samolotu jakiejkolwiek broni.

Z nazwą wynalazku wiąże się także pewna ciekawostka. Otóż początkowo samolot miał być kolejnym przedstawicielem modeli B, gdyż zakładano, iż będzie on przenosić pociski nuklearne. Następnie przemianowany został na RS (Reconnaissance – Strike – rekonesans i atak), ale po decyzji o pozbawieniu pojazdu broni, ostatecznie zmieniono nazwę na SR (Strategic Reconnaissance – strategiczny rekonesans). W lutym 1964 roku, ówczesny prezydent, James Johnson, publicznie przedstawił nowy projekt i jego nazwę odczytał już prawidłowo. Jednakże media otrzymały starsze tłumaczenia skrótu (RS) i uznały, że głowa państwa popełniła gafę.

Do produkcji maszyny zastosowano tytan, który, co ciekawe, właściwie w całości sprowadzony został ze Związku Radzieckiego. Rzecz jasna, Kreml nie wiedział zupełnie nic o przeznaczeniu eksportowanego surowca. Ze względu na cięcia w kosztach, zastosowano tańszą wersję tytanu, która była w stanie zmieniać nieco kształt w zależności od temperatury. W efekcie tego zdarzały się sytuacje, kiedy długość Blackbirda zmieniała się nawet o 30 centymetrów! SR-71 dysponował dwoma miejscami: jednym dla pilota, drugim dla nawigatora.

Pierwszy lot Blackbirda datuje się na 22. grudnia 1964 roku. Świadkiem wydarzenia była baza wojskowa na terenie Kalifornii (loty prototypu A12 odbyły się już w roku 1962). Siły powietrzne USA używały samolotów w latach 1966-1991, z jedną jedynie przerwą. W późniejszym czasie stosowała je NASA. Ostatecznie loty zakończono jesienią 1999 roku. Wyprodukowano w sumie 32 egzemplarze maszyny. Po skończeniu ostatniej, w roku 1969, fabryki odpowiedzialne za produkcję zniszczono.

Głównym zadaniem SR-71 były misje zwiadowcze. Maszyny zapuszczały się tysiące kilometrów w głąb badanego terenu, aby przede wszystkim sfotografować określone miejsca. W ówczesnych czasach tego typu samolot stanowił odpowiednik późniejszego szpiegowania satelitarnego. Zapewniał możliwość sfotografowania aż 72 kilometrów kwadratowych! Istniała nawet możliwość dostrzeżenia tablic rejestracyjnych śledzonych samochodów. Blackbirds pokazały swą przydatność między innymi w czasie misji wykonywanych w Wietnamie, Laosie; stacjonowały również w okolicach Okinawy (gdzie zyskały przydomek Habu, czyli wąż!) i, rzecz jasna, szpiegowały tereny Układu Warszawskiego. Został nawet odnotowany naoczny przypadek spostrzeżenia maszyny lecącej nad naszą częścią Bałtyku.

O głównej sile SR-71 stanowiły jego osiągi: szybkość i wysokość. Samolot mógł poruszać się z prędkością około 3500 kilometrów na godzinę i potrafił wznieść się na 24 kilometry nad poziomem morza. Zapewniało to całkowite jego bezpieczeństwo, gdyż żadne inne maszyny czy rakiety typu ziemia-powietrze nie były w stanie dotrzymać kroku temu dziełu techniki. Kilkakrotnie miały miejsca próby zestrzelenia SR-71, oczywiście żadna z nich nie była udana. Należy jednak odnotować, iż przytrafiły się również i wypadki, w tym jeden śmiertelny (zginął jeden z pilotów), aczkolwiek nigdy nie było to spowodowane działaniami wroga.

Przy produkcji samolotu eksperymentowano z technologią stealth (niewidzialność dla radarów). Nie osiągnięto jednak pełnego sukcesu, aczkolwiek był to dobry początek tego typu badań. Drogą do celu okazało się stworzenie niezwykle płaskiego kształtu i ostrych krawędzi maszyny.

Blackbird uznawany jest za najszybszy pojazd na ziemi. W latach 70 ustanowione zostały dwa rekordy, których do dnia dzisiejszego nie pobito. Pierwszy z nich to lot z Nowego Jorku do Londynu. Maszynę pilotował wówczas James Sullivan, a nawigatorem był Noel Widdifield. Podróż, z jednym tylko tankowaniem, trwała godzinę, 55 minut i 42 sekundy. Drugim rekordem jest lot z Londynu do Los Angeles, który trwał jedynie 3 godziny, 47 minut i 39 sekund. Tym razem pilotem był William Machorek, a nawigował Harold Adams. Tankowano dwukrotnie.

Osobiście przekonany byłem, że kapsuła, w której przebywał Naked Snake jest tylko wymysłem Hideo Kojimy. Jednakże okazało się, iż jest to również pomysł zainspirowany autentycznym wynalazkiem.

W chwili, gdy istniał jeszcze A-12 (poprzednik SR-71), w 1962 roku zaproponowano stworzenie niewielkiej kapsuły, Drone’a. W przeciwieństwie jednak do świata ukazanego w MGS3, w rzeczywistości maszyna ta była bezzałogowa. Miała służyć do niebezpiecznych zadań zwiadowczych. Drone’a nazwano D-12, a A-12, które miały na celu ich przewożenie, przemianowano na M-12 (M – mother – matka; D – daughter – córka). Drone miał zostać dostarczony w okolice celu, zrzucony na znaczącej, bezpiecznej wysokości, a następnie, po wcześniejszym osiągnięciu dogodnego pułapu, skierowany nad konkretny cel (Drone wyposażony został w systemy sterowania i własny napęd), gdzie mógł sfotografować go, po czym wyrzucić film ze zdjęciami do oceanu, z którego wyławiano kliszę. Niewielkie rozmiary i korzystny kształt praktycznie zapewniały Drone’owi nie wykrywalność dla radarów. Po stworzeniu kapsuły (za środki pochodzące z funduszu Czarnych Projektów, tak jak w przypadku Metal Gear REXa) na jesień 1963 roku i po kilku udanych próbach, rozpoczęto kolejno cztery działania militarne, w latach 1969-1971. Niestety, wszystkie z nich zakończyły się niepowodzeniem. Głównym celem misji było sfotografowanie obszaru instytutów nuklearnych w Lop Nor w Chinach (obszar związany z MGS1). Dwa z Drone’ów zaginęły, jak się później okazało, na terenie Syberii. Jednemu udało się wykonać zdjęcia, ale film uległ zniszczeniu. Inny z kolei został nie przechwycony i utonął w oceanie.

W lipcu roku 1971 program kapsuły zawieszono.

Blackbird i pochodne mu projekty to interesujące wynalazki, jednak ich główną funkcję zaczęły z czasem spełniać satelity szpiegowskie. Aktualnie różne modele owego samolotu podziwiać można w muzeach lotnictwa na terenie Stanów Zjednoczonych.